Berlin

Wczoraj w Furstenwalde, idąc za radami mądrych poznaniaków spotkanych w katedrze, i Rosjan spotkanych podczas skromnego obiadku w rynku, postanowiliśmy jednak wziąć szturmem Berlin. Na noc okopaliśmy się w wygodnym  pension przy ulicy Josefa Nawrockiego, na dalekich przedmieściach Köpenick.


 Muggelseepension, w którym podejmowaliśmy decyzję jak szturmować Berlin. Odbyliśmy tam długą naradę wojenną, podczas której poległa, niestety, butelka czerwonego wina i spać poszliśmy późno. Rano siedzieliśmy przed ratuszem w Köpenick i, pijąc kawkę, zbieraliśmy siły do właściwego szturmu.


Dzisiejsza Berliner Morgenpost donosiła, że wczoraj na Kreuzbergu odbywało sìę święto, natomiast w dzielnicy Grünewald miały miejsce akty wandalizmu. Przejeżdżając przez Kreuzberg musieliśmy ostro lawirować pomiędzy rozległymi hałdami potłuczonych butelek, nie mówiąc już o innych śmieciach. Wyobrażam sobie na podstawie tego, co pozostał po fieście na Kreuzbergu, jak musiał wyglądać Grünewald. 
Ale w końcu dotarliśmy do Centrum, mur berliński pokonaliśmy i stanęliśmy przed Brandenburger Tor.


Uczestnicy pielgrzymki in corpore przed Bramą Branderburską. Z lewej fragment naszych rumaków, za naszymi plecami brama. Po prawej dziwaczny "rower towarzyski". Siedzi na nim w kole chyba z pięć osób, jedna dzierży kierownicę i prowadzi wehikuł. Spod Bramy pojechaliśmy pod kolumnę Zwycìęstwa, zdobytą w maju 1945 roku przez "bandycką" formację Wojska Polskiego, potem na Wyspę Muzeów. Wieczorem dotarliśmy do Dallgow-Döberitz, gdzie dochodzimy do siebie po berlińskich przeżyciach.
BERLIN WZIĘTY! Ruszamy na Brukselę.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Przez Francję

Obraz
Winien jestem pewne wyjaśnienie niedzielnego wpisu. Otóż przywołana wówczas pani Piszczek miała u nas na historii UW lektorat z łaciny. Była bardzo surowa i wymagająca; do dziś pamiętam "Galia est omnis  divisa  in partes tres,  quarum   unam   incolunt   Belgae ,  aliam   Aquitani ,  tertiam  qui  ipsorum  lingua  Celtae , nostra  Galli   apellantur ." Zawdzięczam Jej możliwość jakiegokolwiek komunikowania się w językach europejskich, bo jak powiadała, wszystkie czerpały z łaciny, bądź się wprost z niej wywodzą. Dzięki "mocnej trójce" z łaciny, na którą bez wątpienia zasłużyłem, jakoś jednak się odnajduję na obcej ziemi i dogaduję się z życzliwymi ludźmi, bo takich tu spotykamy. Dziękuję, Pani  Puello , bo tak na Panią mówiliśmy, i mam nadzieję, że nie weźmie mi Pani tego za złe; zresztą Pani i tak o tym na pewno wiedziała  A w środę, 23 maja, z kampingu w Saint-É pein  k.  Villeperdu ...
Czytaj więcej

Pampeluna, Puente la Reina, Estella.

Obraz
Z Zubiri, po wysuszeniu prania i śniadaniu, ruszamy do Pampeluny. To tylko ok. 20 km i to z góry, więc idzie nam świetnie. Od czasu do czasu przystajemy na chwilę, by coś ciekawego sfotografować. Ja, niestety, przywykłem fotografować aparatem, zapominam o telefonie i nie mogę później wysłać naprawdę ciekawych zdjęć. Oto na jakieś 5 km przed Pampeluną spotykamy kamienny krzyż na kolumnie z figurką Ukrzyżowanego, pewnie XVII w. Zatrzymaliśmy się, zrobiłem zdjęcie, coś mnie zaintrygowało, przechodzę na drugą stronę, a tam figurka w typie Matki Boskiej z Guadelupe, czyli naszej Matki Boskiej Kodeńskiej! Na krzyżu! Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Jazda rowerem, mimo całej swej ślamazarności i trudów podróży w porównaniu z innymi środkami transportu, pozwala odkrywać rzeczy w innych przypadkach niezauważalne. Będę musiał koniecznie jakoś upublicznić ten krzyż po powrocie! Wjeżdżamy do pięknej Pampeluny, kierujemy się na stare miasto. Pniemy się ostro pod górę, mając po prawej taką pano...
Czytaj więcej

Nadużycia, czyli niesportowe zachowanie

Obraz
W piątek postanowiliśmy, że jednak muszę ponownie dać sobie wytchnienie w sobotę. Żeby odpocząć, do Leon z  Burgos pojadę koleją. Przystałem na to z wewnętrznymi oporami, ale rozsądek zwyciężył. Pojadę koleją do Leon i tam poczekam na Franka, który w niedzielę dotrze jak należy, czyli rowerem. Ja zaś będę przez cały ten czas się byczyć. Czyli, ponownie zachowałem się niesportowo. Pożegnaliśmy się, wracam do Burgos. Leje, co w naszej podróży  oczywiste, w naszej alberdze, dokąd wróciłem, przeczekuję najgorsze. Napotkani rowerzyści poprowadzili mnie do centrum inną, ciekawszą i spokojniejszą drogą niż ta, po której dotarliśmy do Tardajos. Po drodze mówili mi, żebym sobie nie wyobrażał, że tutaj zawsze jest tak zielono. O tej porze roku Kastylia jest zawsze żółta, spalona słońcem i błagająca o deszcz. Mijamy po drodze kartoflisko, w międzyrzędziach pływają w deszczówce instalacje deszczowe, tej wiosny zupełnie niepotrzebne, a zwykle o tej porze pracujące pełną parą. W Burgos pono...
Czytaj więcej