Francuska niedziela

W niedzielę poszliśmy do katedry na najwcześniejszą mszę. Była o 9.15, odprawiana po łacinie. Mój Boże, gdybyż prof. Piszczek usłyszała tę łacinę...
Próbowaliśmy uzyskać paszport pielgrzyma. W Chartres, przy katedrze, jest specjalny instytut studiów Świętojakubowych, ale nic z tego, francuska biurokracja i ta państwowa, i ta kościelna,  jest bezwzględna i pozbawiona jakiejkolwiek empatii. Nieważne, że przejechaliśmy aż tyle, wszyscy nas tu za to podziwiają, ale niedziela to niedziela.
Nie pomogła nawet rozmowa z sympatycznym arcybiskupem, witającym się po mszy z wiernymi. W sobotę, jak również i w inne dni nigdzie tego paszportu uzyskać się nie udało. Więc wstawiamy tampons, czyli pieczątki na zwykłą kartkę papieru. Ponoć ma to pomóc w uzyskaniu noclegu w albergach po hiszpańskiej stronie.
Jeszcze jeden rzut oka na katedrę i ruszamy w stronę Chateaudun. Po drodze przejeżdżamy przez ogromny bric-a-brac, czyli pchli targ. Zagrodzono ze dwa kilometry szosy wylotowej do Tours i rozstwiono stragany. Tłumy spacerujących i kupujących. Można kupić wszystko: stare połamane krzesła, lalki, rowery, ba nawet stare samochody
Tu można trafić okazję nie lada, lecz my jedziemy dalej. Nocujemy na kempingu miejskim w Chateaudun, u podnóża ogromnego zamku.


Prezbiterium katedry w Chartres. Z lewej kaplica św. Piata, po konserwacji, z jakichś powodów, niedostępna.


Bric a brac w Chartres. Po prawej samochody wystawione na sprzedaż.


Camping w Chateaudun. Na fotografii zmieścił się nasz namiot i rowery, na zamek miejsca nie wystarczyło. Mam to jednak w aparacie. Szkoda, że go Państwo nie widzieli. Jest ogromny...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Santiago! Daliśmy radę!!!

Obraz
Udało się. Po 56 dniach podróży, z czego 53 na rowerowym siodełku i tylko 3 dni odpoczynku, dokonaliśmy tego. Stoimy oto przed katedrą w  Santiago z naszymi niezawodnym aluminiowymi rumakami. Zmęczeni, ale zadowoleni, że nam udało się to, co wydawało się niemożliwe! No ale jeszcze zanim wejdziemy do katedry trzeba dokonać niezbędnych formalności. Idziemy z rowerami (schody!) do biura turystycznego, by chwilę odstać, w długiej jak w stanie wojennym, kolejce po mięso i uzyskać potwierdzenie odbycia pielgrzymki na podstawie właśnie creanciale, do których pracowicie (dzięki Frankowi) zbieraliśmy od francuskiego Tours pieczątki. Mieliśmy także kilka wcześniejszych z Niemiec na przygodnych kartkach papieru, folderach turystycznych, itp. Gdy  podajemy miejsce startu (Białystok?, nic im to nie mówi), ale gdy podajemy liczbę przebytych kilometrów, kręcą z niedowierzaniem głowami, ale potwierdzenia, wypisane charakterystyczną romańską czcionką, uzyskujemy. A teraz idziemy do kated...
Czytaj więcej

Pampeluna, Puente la Reina, Estella.

Obraz
Z Zubiri, po wysuszeniu prania i śniadaniu, ruszamy do Pampeluny. To tylko ok. 20 km i to z góry, więc idzie nam świetnie. Od czasu do czasu przystajemy na chwilę, by coś ciekawego sfotografować. Ja, niestety, przywykłem fotografować aparatem, zapominam o telefonie i nie mogę później wysłać naprawdę ciekawych zdjęć. Oto na jakieś 5 km przed Pampeluną spotykamy kamienny krzyż na kolumnie z figurką Ukrzyżowanego, pewnie XVII w. Zatrzymaliśmy się, zrobiłem zdjęcie, coś mnie zaintrygowało, przechodzę na drugą stronę, a tam figurka w typie Matki Boskiej z Guadelupe, czyli naszej Matki Boskiej Kodeńskiej! Na krzyżu! Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Jazda rowerem, mimo całej swej ślamazarności i trudów podróży w porównaniu z innymi środkami transportu, pozwala odkrywać rzeczy w innych przypadkach niezauważalne. Będę musiał koniecznie jakoś upublicznić ten krzyż po powrocie! Wjeżdżamy do pięknej Pampeluny, kierujemy się na stare miasto. Pniemy się ostro pod górę, mając po prawej taką pano...
Czytaj więcej

Bose Antki

Obraz
Animozje międzyzabororowe są niezwykle trwałe! Kiedy w poniedziałek, w drodze do Rypina, przekroczywszy już granicę województwa kujawsko-pomorskiego, zadzwoniłem do Zenka, że już jesteśmy w jego stronach, ten lekceważąco odrzekł, że to żadne jego strony, bo, jak rzekł z ukrywaną słabo wzgardą, to jest ciągle Kongresówka. Jego ciotka jeszcze w latach 30. zaszła w ciążę z "bosym Antkiem ", migrantem z ubogiej Kongresówki i rodzina zastanawiała się, czy nie lepiej będzie jeśli zostanie panną z dzieckiem, niż znosić hańbę ożenku z takim kimś. Ślązak, u którego nocowaliśmy w Ostrowitem, też używał terminu Bose Antki, by określić migrantów z Kongresówki, którzy często przechodzili przez zieloną granicę boso, a zarobowiszy  na buty, wracali obutymi, no i jeszcze zostawało na kupno kawałka roli i zapaski kobiecie. Z Ostrowitego wyjechaliśmy przed 10 rano i od razu dostaliśmy się w bezlitosne objęcia wiejącego w twarz wiatru zachodniego.  W Ugoszczu zajrzeliśmy do zespołu pałacowo p...
Czytaj więcej